УҢЫШ СЕРЕ
Бер кеше аҡыл эйәһенә килеп, тормошта уңыш ҡаҙаныу серен өйрәтеүҙе һорай. Аҡыл эйәһе уға башын һыуға тығырға ҡуша һәм уның башын һыуҙан сығармай тотоп тора. Ниһайәт, был кеше көс-хәл менән башын һыуҙан сығара.
– Был минутта нимә теләнең? – ти аҡыл эйәһе.
– Һауа һуларға, – ти теге.
– Бына ошо була инде иң көслө теләк. Уңышҡа ирешергә теләһәң, ҡуйған маҡсатыңа бөтә көсөңдө бергә тупларға кәрәк!..