ӘСӘ МӨХӘББӘТЕ
Бер көн әсәләре янына өс балаһы килеп:
– Әсәй, әйт дөрөҫөн, беҙҙең ҡайһыбыҙҙы нығыраҡ яратаһың? – тип һорайҙар.
Әсәләре бер һүҙ әйтмәй шәм тоҡандыра.
– Бына, был шәм – мин! Уның уты – минең мөхәббәтем! – Ул ҡулындағы шәмдән тағы бер шәмде ҡабыҙа. – Быныһы минең тәүге балам, уға мин үҙ утымды бирҙем...
Әсә шулай итеп өс шәмде лә ҡабыҙа һәм:
– Ҡарағыҙ инде, – ти йылмайып. – Минең шәмемдең уты, йә ялҡынының көсө кәменеме?..