ЮЛДА
Атай кеше ишәккә атланып, бәләкәй улы ишәктең теҙгенен тотоп урамдан китеп баралар. Уларға осраған берәү:
– Нисек һиңә оят түгел, улың йәйәү китеп бара, ә һин оло башың менән атланып алғанһың! – ти.
Атай кеше үҙе төшөп, улын ишәккә атландыра. Тағы бер кеше тап була быларға.
– Абау, оят! Улы ишәккә атланған, ә меҫкен атаһы йәйәү!.. – тип бот саба.
Улар икеһе лә ишәккә атлана. Осраған кешеләр:
– Һеҙгә оят түгелме!? Хайуанды этләтеп, икәүләшеп менеп алғандар! – тиҙәр улар.
Шулай итеп, улар йәйәү атларға була. Күп тә үтмәй, тағы берәү осрай:
– Менергә лә эшкенмәгән ишәкте нимә тип аҫырайһығыҙ?! – тип көлә ул.
Атаһы улына ҡарап:
– Күрҙеңме, улым, – ти. – Беҙ нимә генә эшләһәк тә, беҙҙән сей эҙләүселәр табыла. Тимәк, беҙ һәр эште үҙебеҙ теләгәнсә башҡарырға тейешбеҙ!..