ҠАРТ
Дауахана алдындағы эскәмйәлә көн һайын иртән бер ҡарт ҡабул итеү ваҡытын көтөп ултыра. Уны йыш күргән табип килеп:
– Көн дә күрәм һеҙҙе, берәй ярҙам кәрәкмәйме? – тип һорай.
– Юҡ, – ти ҡарт. – Мин ҡатыным янына индергәндәрен көтөп ултырам.
– Бәлки, һеҙҙең килеүегеҙ тураһында ҡатынығыҙға әйтергәлер? – ти, нисек тә ярҙам ҡулы һуҙырға теләгән табип.
– Кәрәкмәй, – ҡарт йәшле күҙҙәрен һөртөп ала. – Ул мине барыбер танымай, кем икәнемде лә белмәй...
– Белмәһә лә көн дә киләһегеҙ.. – тип баш сайҡай табип.
Ҡарттың моңһоу күҙҙәре балҡып киткәндәй:
– Ул белмәй, ләкин уның кем икәнен мин беләм!..