– Мин – ышаныс, – ти икенсе шәм. – Минең дә бер кемгә кәрәгем юҡ. Кешеләр минең турала ишетергә лә теләмәй. Миңә лә һүнергә тура килә...
Һағыш баҫҡан өсөнсө шәм дә уфтанып әйтә:
– Мин – мөхәббәт. Артабан яныр хәлем ҡалманы, сөнки кешеләр мине һанламай...
Шулай итеп, өс шәм һүнеп ҡуя.
Бер мәл бүлмәгә бала килеп инә һәм ҡараңғылыҡ баҫҡан бүлмәлә илап ебәрә:
– Ни өсөн шәмдәр янмай һуң? Мин бит ҡурҡам!..
Тоноҡ ҡына янған дүртенсе шәм былай ти:
– Ҡурҡма! Мин янам бит, тимәк, минән башҡаларҙы ла ҡабыҙып була. Мин – өмөт...