Ҡарбуҙ
Әсәһе илаған ҡыҙын күреп, хафаға ҡалып һорай:
– Нимә булды, ҡыҙым?
– Беләһеңме, әсәй, мин мөхәббәткә ышанмай башланым. Мин иремде яратам да һымаҡ, ләкин уның насар ҡылыҡтары оҡшамай, ҡайһы саҡта ғауға сығып ҡуя, – ти ҡыҙы.
– Тыныслан, – ти әсәһе, ҡыҙының алдына ҡарбуҙ телемдәре ҡуйып. – Һин ҡарбуҙ яратаһың, шулаймы?
– Эйе.
– Ләкин һин ҡарбуҙдың татлы эсен ашағас, ҡабығын ташлайһың. Тормош та шулай. Һин башыңдан сүп-сарҙы ташларға тейешһең, шул саҡта бөтәһе лә яҡшы булыр...