Яңы роман

Рәлис УРАҘҒОЛОВ

Ғүмере бар икән, илаһым...

Сәрбиямал ҡарсыҡ аңын юғалтҡан егет менән был юлы үҙе генә ҡалды. Башҡаларға китергә, Гөлнәзирәгә сығып торорға ҡушты. Яйлап ҡына егет кейгән ҡанлы кейемдәренең ҡырынан ҡайсы менән телеп үтте лә, икегә айырып төшөрҙө, өҫкө өлөшөн дә алды. Барлыҡ был ҡан ҡатыш тупраҡлы кейемдәрҙе бер тоҡҡа тултырҙы. Шәрә ҡалған яралының бил тиңенә сепрәк ҡаплағас, Гөлнәзирәгә өндәште:

— Әйҙә, ин, ҡыҙым...

Уны-быны уйламаған ҡыҙ атылып инде лә, башын ситкә бороп,ҡысҡырып уҡ ебәрҙе:

— Уй-й... — Башҡа һүҙ ҡата алманы, битен устары менән ҡапланы. Өнһөҙ булды.

— Оялма, һиңә оялырға ярамай, — тине тыныс ҡына Сәрбиямал. — Һинең алда егет түгел — яралы. Беҙҙең бөтә эш — уның ғүмерен фанилыҡта ҡалдырыу. Ошо тиклем яранан һуң да Хоҙай алып ҡалған икән, был юҡҡа түгел...

Гөлнәзирәнең йөрәге дарҫ-дорҫ типте, үрһәләнде. Ҡыҙ манма тиргә батты, бөтә тәне ҡалтыраны. Им-томсо алдан әҙерләгән үлән дарыуҙарын төрлө һауытҡа һалғайны. Тәүҙә ҡомғанға тултырылған йылымыс һыу менән егеттең бар тәнен йыуып сыҡты. Яйлап ҡына таҫтамал менән ҡоротто. Һуңынан тәненең күгәргән ерҙәренә төрлө майҙар һөрттө.

— Ҡулбаш быуыны сыҡҡан бисараның, — тип үҙ алдына һөйләнде лә, ҡыҙға өндәште. — Кил әле, нишләп тораһың унда ҡалтырап. Бир ҡулыңды.

Сәрбиямал ҡыҙҙың ҡулын тотоп, егеттең быуыны өҫтөнә ҡуйҙы.

— Һиҙәһеңме, сығып торған быуынды. Бына, тигеҙ генә килә лә, ҡапыл һөйәктәй сыҡҡан берәүһе бар. Һиҙәһеңме?

Ҡыҙҙың бар тәне ҡуҙҙай янды. Тәүге тапҡыр ул егеттәрҙең яланғас тәненә тотона. Ҡайҙан һиҙһен ти инде ул. Дер-дер ҡалтыранды. Шыбыр тиргә батты. Эстә ярһыған йөрәге дарҫлап типте. Ошо ярһыу бар күҙәнәктәрен этештереп-төртөштөрөп тәне буйлап ҡыуҙы. Тәүге тапҡыр ул эсендә сәйер тойғо урғылыуын тойҙо.

— Йә, һиҙәһеңме, тим.

— Ы-ы... — Ҡыҙҙың тәнен ҡуҙ иткән кисерештәр әллә ҡайһы ерҙәрен ярһытты.

Сәрбиямал да һиҙҙе уны. Тик ҡасандыр өйрәнсеге ошоно үтергә, уларҙы йүгәнләй белергә тейешлеген дә белә. Ҡыҙҙың ҡулынан өҫкө яҡлап тотто ла, йәш кенә ҡул суҡтарын яралының ҡулбашынан йөрөттө.

— Бына шулай, шулай... — Ҡыҙ тыныслана барғанын тойғас, былай тине: — Хәҙер баш бармағың менән ошо ҡалҡып торған быуынды эскә этәр. Ҡурҡма. Тыныслан.

Гөлнәзирә әлеге быуынды яйлап ҡына эскә табан этәрҙе.

— Юҡ, улай түгел. Тәүҙә быуын тирәләй бармағың аҙ ғына әйләнһен, урынын таптырһын, — тине лә ҡарсыҡ, ҡыҙҙың баш бармағы өҫтөнән үҙенекен ҡуйып, тағы һөйләнергә кереште: — Шулай, бына шулай, хәҙер ҡапыл ғына этәр. Бына шулай-ай...

Ни ғиллә, Гөлнәзирә үҙендә тынысланыу тойғоһо кисерҙе. Әлегә тиклемге йүгерешкән күҙәнәктәр ҙә урынына ҡайтты, йөрәге лә ярһыулығын ауыҙлыҡлай барҙы. Әйтерһең, алдында уның егет түгел, ә ябай ғына әҙәм ята. Ҡарсыҡ та быны һиҙеп, ирен ситтәре менән йылмайып ҡуйҙы. Бик ҡәнәғәт ине ул.