Лариса Абдуллина 1975 йылдың 28 июлендә Башҡортостандың Дәүләкән районы Мәкәш ауылында тыуған.
Башҡорт дәүләт университетын тамамлағас, “Йәшлек” гәзитендә эшләй. Әлеге ваҡытта “Башҡортостан”гәзитенең әҙәбиәт һәм мәҙәниәт бүлеге мөдире. Ул – тиҫтәгә яҡын китап авторы.
Урлап ташыу тигән маҡсат,
Хасил булып бер тамырҙан,
Һинең юлдан ғына барам кеүек,
Күҙ алмайым һинән бер тотам.
Донъялыҡты хатта онотам...
Юлһыҙлыҡта юлдар эҙләүемме?
Һинең маҡсаттарға эйәрәм.
Бәхеттәнме йәшем тәгәрәй?
Офоғомда ҡай саҡ юғалаһың,
Асмандарҙа ишараңды көтөп,
Алһыуланып китә күҙалмам.
Тик янымда тойоп тыныңды.
Күҙҙәремде йомоп тоҫмаллайым
Ғорур баҫып торған һыныңды...
Һинең рухың илең күгендә бит!
Һин ҡайттың бит илгә, Салауат!
Сардарлығың ҡылыстарҙы сарлар!
Шағирлығың йөрәктәрҙе имләр!
Доғаларың халҡым дауалар!
Йәнегеҙгә уйылып ҡалһын –
Кемдәр табыр кәрәк һүҙҙе,
Ауылдарҙың хәтер ташына!..
Ҡараштарың ниңә бойоҡ тимә,
Дауалары – һинең йөрәктә.
Буй-һыныңа һағыш төшкән тимә,
Һинһеҙлеккә йәнде өйрәтәм.
Бына тәү ҡат күкте күргән кеүек,
Тәү ҡат күккә һөйөп бағайым.
Киске уйындарға сыҡҡан ҡыҙҙай,
Сәсем үреп, сулпы тағайым.
Һөйләшергә өйрәнәйем әле,
Атларға ла өйрәнәйем әле,
Ҡаршы сығыуыңды көтмәйсә.
Барыһы ла теүәл генә ине,
Телгә килдем, атлай башланым.
Тик шул мәлдә һинһеҙ был бәндәгә
Йәнә ҡарашыңды ташланың...
...Түп-түңәрәк булған был донъям һуң
Мең өлөшкә ҡасан бүленде?
Ярсыҡтарҙан исемеңде йыям,
Йәнем сабый, шундай кескәй ине,
Был бит бәхет моңо кеүек ине,
Ниңә әрнеү тулды был йырға?!.
Бер-беребеҙгә булған хисте,
Зөмрәт күҙем ҡараланған...
Йән имләрлек түҙем дә юҡ,
Был даръяла берәй хикмәт барҙыр:
Тартып тора тулҡын тылсымы.
Минуттарың, ғүмер, ошомо?
Ҡараштарың, диңгеҙ, һағындырған –
Төштәремә инмәй йөҙәттең.
Яраттырған саҡта ярат тиеп,
Үҙ-үҙемә инде йөҙ әйттем.
Мин зарығып һиңә килеп етәм,
Күсмә ҡоштай осоп, талпынып.
Ҡабырсаҡҡа сумған ынйы төҫлө,
Тулҡындарға инеп йәшенәм.
Тертләп китәм йәшел йәшмә кеүек
Һинең ҡарашыңдың төҫөнән.
Тулҡындарҙы һинең саз итәм дә
“Ғүмер – миҙгел генә” тигән йырҙы
Һине, диңгеҙ, бер ижадсы итеп
Яратҡан ул Хоҙай тәғәләм.
Ҡабырсаҡты һырлай, ана, тулҡын:
Нағышына һыйған бар ғәләм!
Ҡар яумаған ҡыштан атлап киләм,
Ҡом шығырлай аяҡ аҫтында.
Тик бер һорау сәңкей сикәләрҙә,
Нимә ҡылһам, ҡайҙа барһам да:
Ошо булдымы ни беҙҙең Ватан?
Ҡайҙа барыр, илем, был юлың?
Ҡанаттарҙы йолҡор был һорауҙы
Биреп ҡуйһа бер көн бер улым?..
Төпкөлөнә китеп быуаттың!
Юҡ, һис әйтмәҫ ата-бабам рухы
Ниңә тиеп бөгөн уяттың...
...Икһеҙ-сикһеҙ ерҙең ҡуйынында
Яу артынан яуҙар ҡайтарып,
Манма ҡанға батып килеп еткән
Был заманға башҡорт уҡтары.
Тик егет тә әле булмаған.
Ҡайҙа бөгөн раҫлау тапҡан ерҙәр,
Ҡайҙа, Иван, теге бумагаң?!.
Батыршаға яуап хаты яҙам –
Барып етмәһә лә һис ҡасан.
Салауат бит төштә яу сапмаған,
Егерме лә һигеҙ генә түгел,
Һөйәкһеҙ был телдең ғәскәре.
Тик киләһе быуаттарға беҙҙе
Дан-шөһрәткә беҙҙең нәфсе – аҙғын.
Исем бирәләр тип алданып,
Тарих сылбырына тарих менән
Киләбеҙме саҡ-саҡ ялғанып?!.
Золом һүҙе беҙгә лә ул таныш.
Әйтерһең дә, халыҡ дошманы,
Олатайҙан илде аянылар...
Балаларын кем һуң аяны?..
Ошоһо ла беҙҙең Ватан була.
Кеҫәһендә һәр саҡ бығауы.
Юҡ, ул дәүер генә түгел, эйе,
Һәр бер заман беҙҙә болғауыр.
Ауылынан, ғәзиз балаларҙан
Мәхрүм иткән Ватан атаны.
Тик беҙ бына ҡабат тороп баҫып,
Ватаным тип уны атаныҡ!..
Азатлыҡ ул булмай фанилыҡта.
Ҡырҡ берҙә янған ҡанаттарҙы
Үҫкән тиеп нисек тоялдың,
Эйе, эйе, был һорауым һиңә,
Ватаным тип үлгән ҡандашым?
Ҡоралыбыҙ беҙҙең йөрәк булғас,
Йөрәгебеҙ һәр саҡ ҡында шул!
Асарбаҡтар ғәскәре лә – Ватан,
Хәйер һорашыусы ҡарт-ҡоро,
Шешә тауын өйгән заттары ла,
Себер ирҙәренең моторы...
Шул ил тиеп киткән олатам.
Хәстәренән бигерәк бурыс һүҙе
Ҡалған кеүек беҙгә мираҫтан.
Һабан һөргән ерҙәре лә – Ватан.
Тик һабанды күрмәй был тупраҡ.
Кәштәләргә тулған икмәктең дә
Ватаны бит бынан бик йыраҡ...
Ҡанға һеңгән ҡалҡан булыу хисе –
Был уй ҡалмай беҙҙән бер тотам.
Һуңғы һулышта ла йөрәк һайрар
Ғәзиз илем минең – әй, Ватан!..
Төтөн еҫе сыға... Беҙ янабыҙ...
Был хушлашыу көнө, моғайын.
Һау булығыҙ яҡын туғандарым –
Атай, әсәй, апай, ағайым!..
Төтөн еҫе сыға... Беҙ янабыҙ...
Томаланған хатта ишектәр.
Битарафлыҡ тәҡдирҙәре беҙҙең
Яҙмыштарҙа булған бишектән.
Төтөн еҫе сыға... Беҙ янабыҙ...
Күмерҡалаға беҙ әйләнербеҙ,
Төтөн еҫе сыға... Беҙ янабыҙ...
Яндырғандар борон гел бикләп.
Әмәлдәре юҡ был сараларҙың,
Сығып булмай бынан имгәкләп...
Төтөн еҫе сыға... Беҙ янабыҙ...
Тик ялҡыны ҡалыр был ерҙә.
Балаларын ҡорбан иткән ҡала
Бар картала, бар ул Себерҙә...
Төтөн еҫе сыға... Беҙ янабыҙ...
Беҙ иҫкәртеү булдыҡ һәләкәткә,
Беҙ иҫкәртеү булдыҡ бар халыҡҡа...
Нәфсе ҡоло йәшәй, ул тере!..
“Байыҡ”тағы ошо апайҙарҙың
Ҡайғылары юҡтыр, моғайын.
Ултырырҙар ине моңайып...
...Тыпырҙатып бейеп китә улар –
Ғорур һындар, һынсыл ҡараштар.
Мәлдең матурлығы, әйтерһең дә,
Мәңгелек моң менән ярашҡан.
Сабырлыҡтан сигеү сиктегеҙме?
Кейеҙ баҫтығыҙмы һағыштан?
Ниндәй кисерештәр ята икән
Мин бит тоям һеҙҙең хәлегеҙҙе,
Һәр бер хәрәкәтте, һәр ымды.
Тамашасыларҙа һеҙҙең ҡеүәт
Һүнмәҫ усаҡ булып тоҡанды.
Кемегеҙҙең күңеле бөтөн икән?
Аһ, кемегеҙ икән бер уйһыҙ?
Бейеүҙәге осош дарман өҫтәй,
Ҡалған мәлдәр барҙа таяуһыҙ...
Барыһы ла онотолдо ҡапыл:
Сәхнәләрҙә – ҡурай ҡеүәттәре!
Ҡеүәттәрҙә – Урал урманы.
Ауыр кәүҙәләрҙе еңел итеп,
Был быуатҡа еткән халҡыбыҙҙың,
Гүйә, ҡабат серен систегеҙ.
Тағы берҙе, зинһар, бейегеҙсе:
Тотош бер зал булып һорайым.
Хыялымда һеҙгә йырҙан – һөйөү,
Бейеүҙәрҙән бәхет юрайым.
“Байыҡ”тағы ошо апайҙарҙың
Бейеү баҫа микән хәсрәтен?
Өләсәйҙәр беҙгә бар һағышты
Тыпыр ғына тыпыр ауаз килә,
Инә бөркөт күк сөңгөлөн айҡай,
Гөлдәр бәүелгәндәй сәхрәлә.
Яҫҡыналар минең милләтемә,
Һандалдарҙа яҙмыш – бөгөн дә.
Салауаттың ғәскәренә туплар
Ирҙәр бармы икән был илдә?
Күпме Салауаттар көн итәләр...
Кем ҡулдары икән йүгәндә?
Батырҙарҙың намыҫтарын яҡлар
Ирҙәр бөткәнме ни был илдә?
Дуҫлыҡ әләмдәрен күтәрмәйем,
Дуҫлыҡ балталары билемдә,
Абынһа ла, ил ҡеүәтен раҫлар
Ирҙәр бар бит әле был илдә!
Һөйләшмәйҙәр, моңланалар ғына
Бик боронғо булған ҡәүемдә.
Салауаттың йөрәк телен яҡлап,
Ирҙәр һүҙен әйтер был илдә.
Күркәм холоҡ һаталар, ти,
Әллә ҡайҙарҙан ҡайтҡан, ти,
Аҡсаң булмаһа, йырла, ти,
Шырҡылдашып көлдө ҡыҙҙар,
– Бик затлы тауар эҙләйһең,