Юлай Ғәйнетдинов тәүге тапҡыр был самауырҙан сәй эсеүен шулай хәтерләй: "1974 йылда тыуған ауылым Таулыҡайҙан "Минск" мотоциклы менән Ниғәмәт ауылына Кәрим ағай Дияровтарға барҙым. Һаулыҡ һорашҡас, ағай: "Кем балаһы булаһың?"— тип кенә һорашты ла, табынға саҡырҙылар. Шунда тәүге тапҡыр еҙ самауырҙан сәй эстем. Артабан ағай магнитофонын тоҡандырып, миңә яҙмаларын тыңлатты. Ғүмеремдең бәхетле бер миҙгеле 4 сәғәткә һуҙылды. Кәрим ағай мине ошо рәүешле һынаны. Бер һүҙ ҙә өндәшмәне. Остаз булыр өсөн һабаҡтар биреү ҙә, кәңәштәр әйтеү ҙә, аҡыл өйрәтеү ҙә кәрәк булмауын шул саҡта аңланым..."