Бөтә яңылыҡтар

Әхмәр ҒҮМӘР-ҮТӘБАЙ МЕҢ ДӘ БЕР КҮҘӘТЕҮЕМ 241-СЕ КҮҘӘТЕҮЕМ: "Абыжыр! Әсмәйел! Бирәнҡорһаҡ!"

Был хәл булғанмылыр-юҡмылыр, үҙебеҙҙең яҡта ишеттем. Икеһе лә 80 йәшен тултырғас, ҡатыны иренә: – Бабай, мына икебеҙ ҙә һикһәнде тултырҙыҡ. Баларыбыҙ эйәле-башлы булып бөттө. Барыһыла: кейәбеҙ, тиһәк, кейемебеҙ,ашайбыҙ, тиһәк, ризығыбыҙ бар. Балалар ҙа өрмәгән ергә ултыртмай. Шулай ҙаһинең ошо йәшеңдә ниндәй теләк-ниәттәрең бар? – тип өндәшкән ти.

– Эх, әбей, быға тиклем гел балалар тип йәшәнек, тапҡан-таянғаныбыҙҙы уларға тотондоҡ. Ошо йәшкә еткәндән һуң, тик үҙебеҙ өсөн, туйғансы йәшәргә ине, – тигән бабайы.

– Абыжыр! Әсмәйел! Бирәнҡорһаҡ! – тип уға өндәшкән әбейе. – Һаман да йәшәп туйманыңмы ни?

Беҙҙең яҡта "абыжыр" (обжора) тип туймаҫ, мәсекәй
кешегә әйтәләр.
Читайте нас: