АСЫЛ
Аҡыл эйәһе халыҡтың йәшәүе менән ҡыҙыҡһынып, ил буйлап сәйәхәткә китә. Юлда елкәләренә таш һалып ташыған кешеләрҙе күрә ул.
– Һин нимә эшләйһең? – тип һорай ул йөҙөн ғазап баҫҡан берәүҙән.
– Мин, этлек һәм ауыр булһа ла, балаларҙы ашатырға ризыҡлыҡ аҡса эшләйем, – тигән яуап ишетә.
Күҙҙәрендә нур балҡыған икенсеһенә шул уҡ һорауҙы бирә аҡыл эйәһе.
– Мин Аллаһ йорто төҙөйөм, – ти был кеше.
Аҡыл эйәһе һығымта яһап ҡуя: һинең нимә эшләүең түгел, ә эшкә мөнәсәбәтең мөһим. Бер үк шөғөл кемгәлер ыҙа-ғазап килтерһә, икенсегә ҡыуаныс бирергә мөмкин. Түккән хеҙмәтеңдең асылына төшөнөргә генә кәрәк.