Күңелемдә әллә ниндәй бушлыҡ,
Уйҙарымдан хатта арыным...
Берәү ярһып тартты гармунын.
Үҙәктәрем ҡапыл өҙөлгәндәй,
Күҙҙәремә йәштәр төйөлдө.
Тыуған ауыл, тыуған өйөмдө.
Ҡолас киреп бер йырларға микән,
Моңға тулған йөрәк шартлар һымаҡ,
Күкрәк гүйә тартҡан бер күрек.
Уйна, дуҫым! Уйна, әйҙә, уйна, –
Моңдарыңдан булһын сәсәрлек!
Ошо донъяларҙа бары моңдар
Булған өсөн генә йәшәрлек!